Opublikowano

Ci straszni podbiegacze!

Każdy właściciel czworonoga spotkał się z tak zwanym podbiegaczem. Pies, który bez kontroli zaczepia inne psy może być po prostu niebezpieczny, do tego przeszkadzać w szkoleniu i treningu. Problem psich podbiegaczy poruszam w moim najnowszym podcaście, do którego wysłuchania Was zapraszam 🙂

Opublikowano Dodaj komentarz

Jesień = KLESZCZE!

Pamiętacie, żeby zabezpieczać psiaki przed kleszczami? Jesień to pora, kiedy ryzyko przyniesienia do domu “pasażera na gapę” jest znacznie zwiększone. Dlatego zachęcam Was do obejrzenia odcinka poświęconego zabezpieczeniu psiaków przed tymi niemile widzianymi gośćmi.

Opublikowano Dodaj komentarz

O pracy węchowej, czyli jak naturalnie rozwijać psi umysł

Jak być może większość z Was wie, jestem entuzjastą pracy węchowej psów. Bardzo często właściciele psiaków oferują im w zakresie węchówki jedynie zabawy związane z poszukiwaniem jedzenia. To najprostszy sposób, jednak można znacznie lepiej wykorzystać psi nos – o tym co możesz zaproponować swojemu czworonogowi dowiesz się z tego podcastu.

Miłego słuchania!

Opublikowano Dodaj komentarz

Smakołyki VS Zabawka – jak nagradzać psa?

Cześć.

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś/łaś się, czy lepiej nagradzać psa smakołykiem czy zabawką, albo jeśli należysz do tych osób, które nagradzają wyłącznie smakołykami, koniecznie posłuchaj tego materiału. W tym odcinku opowiadam o zaletach i o zagrożeniach płynących z tych dwóch rodzajów narody dla psa. Dowiesz się kiedy, w jakim treningu lepiej sprawdzi się smakołyk, a kiedy lepiej będzie pobawić się z nim szarpakiem.

Miłego słuchnia!

Opublikowano Dodaj komentarz

Czy wiecie że… Psi węch to zmysł doskonały?

Węch dostarcza psu najważniejszych informacji o otaczającym świecie. Jest najlepiej rozwiniętym zmysłem, niemalże idealnym. Węch psa pracuje od momentu narodzin i zanika jako ostatni. Szacuje się, że psy potrafią rozpoznawać zapachy Nawe 10 tysięcy razy lepiej niż ludzie. Opuszka węchowa w mózgu psa, która jest swoistym centrum odbierania, analizy i pamięci zapachów jest u psa 40 razy większa niż u człowieka. Nabłonek węchowy w nosie psa posiada nawet 300 milionów (!) komórek receptorowych rozmieszczonych na powierzchni 400 cm kwadratowych. Człowiek ze swoimi 6 milionami komórek receptorowych wypada raczej marnie.

Psy za pomocą węchu potrafią rozpoznawać stany emocjonalne innych zwierząt i ludzi. Myśliwi chętnie korzystają z psiego nosa do tropienia zwierzyny. Psi węch jest wykorzystywany w bardzo wielu dziedzinach życia. Psy potrafią rozpoznać raka na podstawie próbek zapachowych pobranych od pacjentów, potrafią wykryć nadchodzący napad epilepsji czy spadek cukru. Wyszukują substancje takie jak tytoń, narkotyki, materiały wybuchowe, a nawet duże partie pieniędzy. Psy skutecznie pracują w służbach ratowniczych szukając zaginionych ludzi w terenie otwartym, pod gruzami zawalonych budynków po katastrofach budowlanych, w lawiniskach czy w wodzie. Są także wykorzystywane do poszukiwań zwłok ludzkich. Wybitnym węchem, najlepszym z najlepszych może pochwalić się pies Świętego Huberta, czyli bloodhound. Jednak psy te są stosunkowo rzadko wykorzystywane do pracy ze względu na wysoką samodzielność i trudność we współpracy z człowiekiem.

Pamiętaj, że nos Twojego psa też ma potencjał! Nie zaniedbuj tej niezwykle ważnej psiej aktywności, jaką jest praca nosem. Praca węchowa szybko i w pozytywny sposób męczy psa oraz sprawia, że Twój pies nabierze samodzielności, pewności siebie, wpłynie pozytywnie na równowagę mentalną. Twój psi przyjaciel będzie po prostu szczęśliwy!

Krzysztof Miszkiel

Spod znaku psa

Opublikowano 2 komentarze

A czas ucieka… Dlaczego nie pozwalam właścicielom psów na odwlekanie?

Zdecydowana większość właścicieli psiaków, którzy zgłaszają się do mnie z jakimś problemem, rzeczywiście chce pracować i coś zmienić. Zdarzają się jednak wyjątki. 

Mój system konsultacji behawioralnej, wypracowany przez lata, poprzedzony różnymi schematami pracy, na dzień dzisiejszy wydaje się najbardziej miarodajny i pozwalający na realną ocenę możliwości psa, zaangażowania właścicieli, nakreślenie realnych celów i planu dalszej pracy. Praktycznie nie prowadzę pojedynczych spotkań. Jest ku temu kilka powodów.

Po pierwsze dlatego, że oczekiwania właścicieli są często nierealne. Większości problemów nie da się rozwiązać za pomocą magicznej różdżki po jednorazowym godzinnym spotkaniu z psem. Nasze często życzeniowe myślenie oparte o programy telewizyjne, gdzie człowiek w ciągu 45 minut “zaczaruje” psa i problem zniknie, jest po prostu kompletnie oderwane od rzeczywistości. Zmiana zachowania psa wymaga czasu, wysiłku, systematyczności i pracy (nierzadko ciężkiej i zdyscyplinowanej).

Po drugie jeśli mam pomóc psu i jego właścicielom, to potrzebuję informacji zwrotnych. W przeszłości często bywało tak, że po pierwszym spotkaniu kontakt się urywał. Z jakich powodów? Czytaj dalej.

Po trzecie stawiam na klientów, którzy faktycznie oczekują zmiany i są zdeterminowani do pracy z psem. Niestety zwykle jest tak, że chcemy podjąć wyzwanie, poświęcić czas, trenować, zmieniać świat, żeby tylko naszemu przyjacielowi poprawić życie, aż do…

…momentu, kiedy trzeba zacząć to robić. Wtedy ze zdziwieniem odkrywamy, że zrobimy to jutro, bo dziś zakupy, pranie, wyjazd, znajomi, urodziny, imieniny, zmęczenie, praca i tak dalej. Prawda jest prosta: kto chce, szuka sposobu, kto nie chce szuka wymówek.

Aby uniknąć takich sytuacji, jakie opisałem wyżej, konsultacja obejmuje dwa spotkania. To też powinno – i najczęściej tak właśnie jest – mobilizować właścicieli do treningu, wprowadzania zaleceń w życie i do realnej zmiany. Jednak niezwykle ważny jest czas. Z jednej strony czas, który daję psu i opiekunowi, z drugiej strony czas, który i tak ucieka, a do którego marnowania mamy tendencję (i znowu wymówki, znowu codziennie obiecujemy sobie, że już od jutra zaczniemy…).

Dlatego czas między pierwszym a drugim spotkaniem zwykle wynosi 2-3 tygodnie – wystarczająco dużo, żeby wprowadzić pierwsze zmiany, żeby rozpocząć trening, ale też wystarczająco mało, żeby nie mieć możliwości przekładania na później. Jeśli drugie spotkanie nie dochodzi do skutku w ciągu miesiąca od pierwszego – przepada. Chcesz pracować – powiem Ci jak, ale bierz się do roboty. Nie chcesz? Nie marnuj swojego i mojego czasu.

Jednak najlepszy system zawodzi, gdy w grę wchodzą inne czynniki niż dobro psa. Wiele osób wcale nie chce rozwiązać problemu psa, lecz móc go rozwiązywać. Dopóki problem jest, to: mamy o czym rozmawiać ze znajomymi i z sąsiadami, mamy poczucie własnej heroicznej walki o dobro psa, często jesteśmy podziwiani za to ile serca poświęcamy czworonogowi…

A gdyby problem został rozwiązany? Cała magiczna historia wokół naszej osoby, którą nieraz budowaliśmy latami po prostu by zniknęła. Jak pęknięta bańka mydlana. Wielka pustka. Dlatego stawiam warunki. Stawiam konkretne, ale realne wymagania opiekunom, którzy decydują się na współpracę ze mną. Mnie interesuje dobro psa, a nie dobre samopoczucie właściciela. Przy właściwej relacji te dwa elementy i tak pójdą ze sobą w parze – szczęśliwy pies to szczęśliwy właściciel. A jeśli właściciel jest szczęśliwy tylko wtedy, gdy nieszczęśliwy jest pies?…

Nie marnuj czasu. Nie szukaj wymówek. Nie udawaj, że pracujesz, i nie oszukuj – oszukujesz tylko samego siebie. Czas i tak upłynie – możesz go wykorzystać, albo zmarnować – wybór należy do Ciebie. Tak samo, jak dobro Twojego psa.

Krzysztof Miszkiel

Spod znaku psa

Opublikowano Dodaj komentarz

O zabawce słów kilka…

O psie zabawki dzisiaj nie trudno. W każdym sklepie zoologicznym znajdziemy ich dziesiątki. Od gumowych piszczących, przez piłeczki, sznurki, po różnej maści pluszaki. Stajemy przed pytaniem: jaką zabawkę wybrać do szkolenia? Która zabawka będzie atrakcyjna? Jaki szarpak sprawi, że wspólna zabawa będzie dla psa frajdą i zachęci go do pogoni? Napiszę Wam dzisiaj co polecam i dlaczego.

Gumowy kurczak, piłeczka czy pluszak?

Wchodząc do pierwszego lepszego sklepu możemy się pogubić. Na półkach leży tyle różnorodnych zabawek dla psów, że nie sposób przetestować wszystkich. Dlatego musimy dokonać wyboru, jaki rodzaj zabawki będzie odpowiedni.

Po pierwsze: co lubi nasz pies? Tego akurat nie dowiemy się, dopóki nie spróbujemy. Psy mają swoje indywidualne preferencje co do materiału, z jakiego powinna być wykonana idealna zabawka. Niektóre uwielbiają gumowe kurczaki czy świnki-chrumki, inne będą szaleć za nogawką ze starych spodni 😉 Jednak zdecydowana większość psów nie pogardzi pluszakiem albo innym szarpakiem z miękkiej, przyjemnej w dotyku tkaniny. Dlatego polecam tego typu zabawki dla psów początkujących, które niezbyt chętnie się bawią albo dla psów młodych – takie zabawki będą bezpieczniejsze przy szarpaniu dla psiego uzębienia niż np. twarde sizalowe sznurki. Oczywiście jeśli masz silnego dorosłego psa, to taki twardy pleciony sznurek albo skórzany aport też będzie doskonałym wyborem.

Po drugie: zabawka do rzucania czy do szarpania? Bardzo wiele psów uwielbia aportować. Wygodną zabawką do rzucania na pewno będzie piłeczka. Jednak nie każda piłeczka jest bezpieczna – ale o tym za chwilę. Psy, które zdecydowanie bardziej wolą przeciągać się szarpakiem z opiekunem albo gonić uciekającą zabawkę, prawdopodobnie będą bardzie zadowolone właśnie z szarpaka typu sznurek lub miękka zabawka na dłuższej rączce. Tutaj pojawia się też dylemat, czy rączka powinna być amortyzowana czy nie. Rączka z zaszytym amortyzatorem niweluje silne szarpnięcia, co czasami może zwiększyć komfort właściciela. Ale niektóre psy czując, że zabawka nie stawia należytego oporu, rezygnują z takiej zabawy – wtedy zdecydowanie powinniśmy wrócić do zabawki bez amortyzowanej rączki.

Po trzecie: czy zabawka jest bezpieczna? Przede wszystkim trzeba dobrać wielkość zabawki do psa. Zabawka nie powinna być taka, którą pies łatwo połknie. Gdy wybieramy piłeczkę do aportowania, to wybierzmy raczej większy rozmiar i taką ze sznurkiem. Znam historię psów, którym zbyt mała piłka wpadła wprost do gardła. To bardzo niebezpieczne – okrągłego przedmiotu w zasadzie nie da się wyciągnąć i pies może się nawet udusić. Dlatego pamiętajmy – piłki tylko na sznurku i dość duże. Osobną kwestią są zabawki z małymi elementami, jak luźne frędzle, albo zabawki gumowe. Takie rzeczy przy odgryzieniu – jeśli pies ma skłonności destrukcyjne 😉 – również mogą stanowić poważne zagrożenie dla psa, jeśli psiak je połknie. Dlatego pamiętajmy, by minimalizować ryzyko i wybierać zabawki z rozsądkiem.

Zabawka idealna?

Zapraszając psiaki na zajęcia zwykle sugeruję zabranie ze sobą kilku rodzajów zabawek – możemy w ten sposób sprawdzić psie preferencje. Jednak najczęściej świetnie sprawdza się polarowy długi szarpak albo wcześniej wspomniana nogawka ze starych spodni, na której możemy zawiązać dodatkowy supeł. Takie zabawki mają kilka zalet:

  • ze względu na materiał są względnie bezpieczne dla psich zębów
  • świetnie udają “uciekającego zająca”
  • są długie, więc można bez problemu bawić się na poziomie psa lub na ziemi, co sprawia, że nie prowokujemy psa do skakania na przewodnika, a sama zabawa jest przyjemniejsza
  • nie są zabawkami do aportowania, lecz do wspólnego przeciągania – taka zabawa buduje zaufanie i wzmacnia dobrą relację – wspólne upolowanie i rozszarpanie zwierzyny wzmacnia wieź.

W ostatnim czasie pracuję z Dumbo, którego opiekunka odrobiła lekcję z zabawek 😉 Dumbo ma bardzo długi polarowy szarpak, który uwielbia, a przy okazji ma coraz mniej szans na łapanie za dłonie, co jest jego problemem. Dla psów, które uczą się poprawnej zabawy to idealny wybór – polecam!

Podsumowując: dobra zabawka to zabawka bezpieczna, pozwalająca na swobodną zabawę (wystarczająco długa), taka, którą pies lubi i… niekoniecznie ze sklepu. Idealną zabawkę zrobisz z niepotrzebnych rzeczy, takich stare jak ubrania czy koc 😉

Krzysztof Miszkiel

Spod znaku psa